Lees het verhaal van Ton Figee en hoe hij het vrijwilligerswerk bij PZC ervaart.
Wie is Ton Figee?
Ik ben Ton Figee, 68 jaar oud en vrijwilliger in Crabbehoven voor de afdeling fysio- en/of bewegingstherapie. Door sommigen ook wel ‘de fietsclub’ genoemd. Het is een afdeling met enthousiaste jonge mensen. En daar loop je als pensionado dan tussen in de hoop dat je niet uit de toon valt. Ik haal bewoners op van hun afdeling en breng ze naar de voorkant van het gebouw. Uiteraard breng ik ze na afloop ook weer terug. Anders zou het wel erg vol worden … Ik ben, zoals ze dat noemen, van de aan- en afvoertroepen. En alles op een rustige, gemoedelijke manier. Dus geen Max Verstappen-taferelen.
Wat voor werk heb je gedaan?
Dit is heel wat anders dan hetgeen ik in mijn werkzame leven heb gedaan. Ik ben namelijk na de middelbare school aan het werk gegaan in de chemie. Dat heb ik meer dan 45 jaar met veel plezier gedaan. Ik zat aan de commerciële kant. Dat betekent dat ik veel gereisd heb, met name in de beginjaren. Ik heb daardoor veel van de wereld gezien. Zo heb ik onder andere de culturen van het Midden-Oosten alsmede het Verre Oosten op mogen snuiven. De laatste decennia bleef ik wat dichter bij huis. Met name Duitsland werd mijn toevluchtsoord en werkgebied. Al met al heb ik in die jaren enorm veel mensen van allerlei pluimage ontmoet. Maar aan alles komt een eind en twee jaar geleden mocht ik van mijn pensioen gaan genieten.
Met pensioen
Naast lezen, fietsen en tuinieren bracht ik de dag door met allerlei andere hand- en spandiensten. Maar ik hield tijd over. In 2020 kreeg ik de vraag van mijn dochter Antoinette, verpleegkundige bij PZC, of ik zin had om coronatesten naar het RLM (het laboratorium) te brengen. Met plezier heb ik dat samen met een groep vrijwilligers gedaan. In de zomer van 2021 is deze koeriersdienst gestopt en zocht ik wat anders.
Chemie
Na overleg met Jasja ben ik dus begonnen in mijn nieuwe functie. En daardoor kwam ik eigenlijk weer terug in de chemie. Namelijk de chemie met de bewoners. Je maakt, net als in chemische processen, verschillende reacties van mensen mee. De één heeft warmte nodig, de ander geeft warmte. En dat is nou precies wat ik zoek en waarom ik het leuk vind om dit werk te doen. Het komt meerdere keren voor dat je voor niks loopt. Bewoners liggen dan nog op bed of worden gewassen. Anderen zijn op dat moment aan het schilderen of anderszins creatief of cultureel bezig, zoals pianospelen. Dat geeft niet, want dan ga ik gewoon terug voor nieuwe instructies.
Al met al loop je op zo’n ochtend aardig wat meters door het gebouw. Het voelt aan als kilometers.
Aan het eind van de ochtend ontploft mijn stappenteller van plezier en stapelt record op record. Dus voor alle partijen weer een perfecte ochtend. De fysio is geholpen, de bewoners krijgen therapie en ondergetekende blijft voldoende in beweging. Wat wil je nog meer? Ik hoop er nog lang van te kunnen genieten in dit nieuwe jaar.
Ton Figee