Mijn naam is …
Mijn naam is Gerbrand Vonck. Net over de 70 heen, geboren in Groningen onder de Martinitoren maar op m’n 20e verhuisd naar het westen. In het verleden heb ik met veel plezier gewerkt als vakdocent ‘pensioen & sociale zekerheid’ bij een verzekeringsmaatschappij in Rotterdam/Den Haag. Toen ik eerder stopte met werken vanwege een reorganisatie heb ik me direct gemeld bij Jasja om vrijwilligerswerk te doen. Want ik vind het heel belangrijk om iets voor een ander te doen in ruil voor een blij gezicht. Inmiddels zijn we alweer bijna twaalf jaar verder en ik hoop er nog twaalf jaar aan vast te plakken. Zó mooi is het om te doen.
Op de Cypres voel ik me thuis
Het begon met een rondleiding om te kijken op welke afdeling ik het beste zou passen. Dat was al heel snel duidelijk. We liepen op de gang van de afdeling Cypres en daar gebeurde op dat moment van alles. Zoveel dat ik tegen Jasja zei: “Laat mij hier maar achter, want hier voel ik me thuis.” Op deze afdeling wonen mensen onder de 65 jaar, die niet-aangeboren hersenletsel (NAH) hebben opgelopen. Ze zijn dus allemaal gezond geboren en hebben op latere leeftijd bijvoorbeeld een ongeval, een herseninfarct, zuurstofgebrek, een infectie, een hartstilstand of een ziekte gekregen. Deze mensen hebben erg vakkundige zorg nodig, die met alle liefde moet worden gegeven. Steeds als ik er ben, zie ik dat ze die zorg en liefde ook krijgen.
Iets betekenen voor iemand … dat is zingeving
Voor mij geldt dat ik graag een-op-een iets voor iemand wil betekenen en dat is tot nu toe ook gelukt. Eerst voor een meneer die ik bijna tien jaar heb mogen begeleiden als mentor/buddy en daarna anderhalf jaar voor een mevrouw voor wie ik iets kon betekenen: helpen met eten, even naar buiten, even wat administratie bijwerken, gewoon er zijn voor die persoon. Prachtig om te doen en daarom ook moeilijk om afscheid te nemen als het moment daar is. Na zoveel jaar heb ik natuurlijk ook contact met de andere bewoners van de Cypres en zij met mij, indien mogelijk.
Nu is er een jonge bewoner op mijn pad gekomen
Ook op de Cypres en met hem hoop ik veel naar buiten te kunnen. Maar ik wil ook graag wat vaardigheden zoals rekenen en actief meedoen/meedenken met hem proberen. Eerst maar een beetje wennen aan elkaar en dan komt de actie vanzelf. Zin in! Ik krijg regelmatig een big smile van deze bewoners of ik zie een bepaalde veelzeggende blik in hun ogen. Meer heb ik ook niet nodig. Ik ben er voor hen en graag!
Stoppen? Nog lang niet
Ik ben op vrijdag van 12.00 tot 14.00 uur op de Cypres en op diezelfde dag ben ik ’s morgens aan het werk bij de afdeling fysiotherapie. Ik haal de bewoners op van de afdeling waar ze verblijven en na behandeling van de fysiotherapeut breng ik ze weer terug. Dat scheelt de fysiotherapeuten heel wat voetstappen en terwijl ik mensen haal en terugbreng, kunnen zij gewoon lekker doorwerken. Het is echt een feestje om dit werk te doen, want tijdens het halen en/of terugbrengen is het geen minuut stil. De meeste mensen vertellen van alles over zichzelf en graag laten ze me raden hoe oud (lees jong) ze zijn. Als ze het vragen, schat ik ze natuurlijk jonger en dan is hun dag weer goed en de mijne ook. Waar ik zo af en toe versteld van sta, is dat bewoners, die eerst in een rolstoel komen en bijna niets kunnen, na een aantal weken weer kunnen staan en soms met een rollator naar de afdeling teruglopen. Ik haal ook de mensen op die alleen komen fietsen op de hometrainer om toch even lekker in beweging te zijn.
Dit werk doe ik nu dus bijna twaalf jaar en ik ben nog niet van plan om te stoppen. Het is gewoon té leuk en té zinvol om te doen.
Hartelijke groeten,
Gerbrand